Toυ Γεώργιου Ε. Γεωργά
Πριν αρκετό καιρό είχα ακούσει για την ακαδημαϊκή ξιφασκία που εξασκούν οι Γερμανόφωνοι λαοί. Τότε δε μου είχε κάνει κάποια εντύπωση. Νόμιζα ότι θα ήταν άλλη μια σχολή ξιφασκίας που θα έμοιαζε λίγο ή πολύ, με τη μοντέρνα ή με τη κλασική ξιφασκία. Πέφτοντας στα χέρια μου όμως κάποιες φωτογραφίες του προηγουμένου αιώνα που απεικόνιζαν σκηνές μονομαχίας με πραγματικά σπαθιά, αυτό μου κέντρισε το ενδιαφέρων και έψαξα να μάθω περισσότερα για αυτό το είδος ξιφασκίας. Τι είχα δει στη φωτογραφία που μου έκανε εντύπωση;
Θα σας το περιγράψω. Η φωτογραφία ήταν εντυπωσιακή, ο κριτής – διαιτητής στο κέντρο, δεξιά και αριστερά του, οι δυο ξιφομάχοι ή να πω καλύτερα μονομάχοι; αυτό θα το κρίνετε εσείς μετά. Οι δυο αντίπαλοι βρισκόντουσαν σε πολύ μικρή απόσταση ντυμένοι με κάποιες υβριδικές στολές προστασίας που δε θα μπορούσε κάποιος να τις κατατάξει σε κάποια ιστορική εποχή. Στο χέρι που έφεραν το σπαθί (που κι αυτό ήταν λίγο παράξενο, με τη πρώτη ματιά θα έλεγες σου θύμιζε rapier αλλά προφανώς δεν ήταν γιατί είχε κάτι κι από σπάθη) φορούσαν ένα μανίκι φτιαγμένο από αλυσιδωτό θώρακα και επενδυμένο με χοντρό δέρμα, το σώμα τους προστατευμένο κι αυτό με υβριδικές στολές προστασίας όπως και τα πόδια τους, το σπαθί του ενός υψωμένο σε μια θέση φύλαξης που θύμιζε τη Πέμπτη της σπάθης αλλά αν παρατηρούσες καλύτερα θα έβλεπες πως δεν είναι Πέμπτη. Ενώ το σπαθί του άλλου προτεταμένο μπρος και προς τα πάνω σαν το χαιρετισμό που έχουμε στη μοντέρνα ξιφασκία Τέλος το κεφάλι του κάθε ξιφομάχου δεν ήταν προστατευμένο όπως μας έχει συνηθίσει το μοντέρνο Άθλημα της ξιφασκίας ή ακόμα και η Ιστορική σπαθασκία με τις μάσκες που μπορούν να αντέξουν ισχυρά χτυπήματα. Τουναντίον οι δυο μονομάχοι κάλυπταν μόνο τα μάτια τους με ειδικά μεταλλικά γυαλιά προστασίας και τη μύτη τους. Το υπόλοιπο κεφάλι ήταν εκτεθειμένο εκτός της περιοχής του λαιμού και του σβέρκου όπου φόραγαν ένα μεταλλικό πλέγμα προστασίας. Συνεπώς η έγκυρη επιφάνεια ήταν μόνο οι ακάλυπτες περιοχές του κεφαλιού! Δίπλα από το καθένα μονομάχο υπήρχε ένας ξιφομάχος για κάθε πλευρά των αντιπάλων, που είχαν μια ιδιαίτερη θέση φύλαξης, λες και είναι έτοιμοι να δράσουν αν χρειαστεί, μόνο που αυτοί, δεν φορούσαν ίδιο τον εξοπλισμό προστασίας όπως οι σύντροφοι τους, και πίσω από όλους αυτούς μια ομάδα καλοντυμένων αντρών κοιτούσαν την αναμέτρηση, όλοι τους φορώντας κάτι παράξενα καπέλα.
Βλέποντας στη φωτογραφία αυτό που σας περίγραψα, αμέσως αναθεώρησα και είδα με άλλο μάτι, αυτό που ονομάζεται ακαδημαϊκή ξιφασκία. Τι έκρυβε αυτή η ιδιαίτερη μονομαχία και τι ρόλο είχαν και οι άλλοι δυο ξιφομάχοι στα πλάγια;
Ευτυχώς η τεχνολογία στα χρόνια μας βοηθάει πολύ το να βρούμε γνώσεις, όποτε το πρώτο που σκέφτηκα ήταν να ψάξω στο διαδύκτιο για αυτή. Ωστόσο θα έλεγα ότι η έρευνα ήταν απογοητευτική ακόμα και για όσους είναι αγγλόφωνοι. Εκτός από μερικά στοιχεία που δίνει η γνωστή εγκυκλοπαίδεια του διαδυχτίου και μερικά άρθρα που όμως πάλι είχαν σαν βασική πηγή την ίδια εγκυκλοπαίδεια δεν βρήκα κάτι άλλο. Μπορώ να πω ότι απογοητεύτηκα, αντίθετα στη Γερμανική γλώσσα υπήρχαν αρκετά, ωστόσο ο γραφών δεν κατέχει τη Γερμανική γλώσσα. Στα δε Ελληνικά βρήκα ένα εξαιρετικό άρθρο του δασκάλου μου στις πολεμικές τέχνες, κ. Κωνσταντίνου Δερβένη, όπου εξηγούσε και σχεδόν σε μυούσε σε αυτή την ιδιαίτερη ξιφομαχία ή να πω καλύτερα μονομαχία.
Από ότι κατάλαβα ο μόνος τρόπος για να γνωρίσεις καλύτερα αυτού του είδους της μονομαχίας, έπρεπε να έρθεις σε επαφή με Γερμανούς. Οπότε κάπου σταμάτησα την έρευνα και συνέχισα να εξασκώ αυτό που έκανα χρόνια, τη μοντέρνα και κλασική ξιφασκία, καθώς και τη ιστορική σπαθασκία. Αν όμως είναι κάτι να σου αποκαλυφτεί στη πορεία της ζωής σου, θα έρθει αργά η γρήγορα. Σε εμένα ήρθε αργά ή καλύτερα να πω όταν ήμουν έτοιμος να το δεχτώ.
Πριν μερικούς μήνες σε κάποιους φιλικούς αγώνες μοντέρνας ξιφασκίας που διεξήγαμε στο κέντρο της Αθήνας, συνάντησα ένα φίλο μου ξιφομάχο από άλλο σύλλογο και στα διαλύματα των αγώνων τα λέγαμε. Τι άλλο θα έλεγαν κάποιοι φίλοι ξιφομάχοι εκτός από θέματα γύρο από το αγαπημένο τους σπορ. Πως ήρθε η κουβέντα και αρχίσαμε να μιλάμε για την ακαδημαϊκή ξιφασκία, δε μπορείτε να καταλάβετε την έκπληξη μου όταν μου είπε ότι είχε κάνει τρεις μονομαχίες στη Γερμανία, εφ όσον εκεί έζησε τα φοιτητικά του χρόνια., αλλά και τον θαυμασμό μου που είχα έναν άνθρωπο που είχε μονομαχήσει με κοφτερά σπαθιά κυνδηνευοντας να τραυματιστεί. Δεν είναι οι μονομαχίες αυτές σαν τη μοντέρνα ξιφασκία ή τη κλασική. Ουσιαστικά δεν υπάρχει νικητής ή νικημένος. Είναι πιο πολύ μια πνευματική μονομαχία που έχεις μεν έναν αντίπαλο αλλά πρέπει να ξεπεράσεις πάνω από όλα τις αντοχές σου και τον εαυτό σου. Από τη κουβέντα αυτή και μετά το ενδιαφέρων μου αναζωπυρώθηκε. Από την ημέρα αυτή μπέικε το νερό στο αυλάκι όπως λέμε.
Αποφάσισα να γνωρίσω καλύτερα την Akademisches Fechten ή αλλιώς Mensur.
Αρχικά ήρθα σε επαφή με το δάσκαλο μου της Ιστορικής σπαθασκίας που ζει στη Γερμανία. Μάλιστα κατοικεί στη Jena όπου στη πόλη αυτή ασκείτε ακόμα η τέχνη αυτή. Δεν έχει ασχοληθεί με αυτού του είδους μονομαχίες ωστόσο μου έδωσε μια χρήσιμη πληροφορία. Το είδος αυτής της μονομαχίας εξελίχθηκε μέσα στις αδελφότητες των πανεπιστημίων. Δεν είχα παρά να ψάξω εκεί. Έτσι με όπλο πάλι τη τεχνολογία προσπάθησα να έρθω σε επαφή. Ευτυχώς στάθηκα τυχερός και αμέσως ανταποκρίθηκε κάποιος κύριος ο οποίος αν και ανήκει σε άλλη αδελφότητα βοήθησε να έρθω σε επαφή με ένα κύριο ο οποίος έρχεται συχνά στην Ελλάδα λόγω της εργασίας του. Έτσι ένα καλοκαιρινό Σάββατο συναντηθήκαμε και μιλήσαμε για τη Αkademisches Fechten, ενώ με μύησε και στη τέχνη αυτή. Εδώ πρέπει να υπογραμμίσω ότι ο κύριος αυτός ανήκει στη Corps Rhenania Freiburg και έχει μονομαχήσει 7 φορές μέχρι τώρα.
Θα προσπαθήσω να σας περάσω σε αυτό το σύντομο άρθρο τι μου είπε για την ιστορία της akademisches Fechten. Αλλιώς όπως είπα παραπάνω ονομάζεται και
Mensur , που μεταφράζεται στα Ελληνικά απόσταση, (θα σας πω μετά γιατί ονομάζεται και έτσι) και μπορούμε να πούμε ότι ανήκει στη Γερμανική σχολή σπαθασκίας.
Οι μονομαχίες στη Γερμανία ήταν κάτι που γίνονταν από πάρα πολύ παλιά. Ήταν μονομαχίες τιμής ή ακόμα και Θεοκρισίας, δηλαδή αν κάποιος ήθελε να αποδείξει πως είχε δίκιο δεν είχε παρά να προκαλέσει σε μονομαχία τον αντίδικο του και ο Θεός θα έκρινε ποιος είχε δίκιο χαρίζοντας του τη νίκη. Αυτό πέρασε και στα πανεπιστήμια, μόνο που εκεί αρχικά γίνονταν οι μονομαχίες αυθόρμητα και χωρίς πολλούς κανόνες. Μιλάμε για το 15ο αιώνα όπου χρησιμοποιούσαν το rapier σαν όπλο μονομαχίας (οι φοιτητές των πανεπιστημίων) όπως ήταν συνηθισμένο στην Ευρώπη (όχι τόσο όμως στην Αγγλία). Με το πέρασμα των αιώνων ο τρόπος της μονομαχίας άλλαξε, δομηθήκαν κανόνες, ενώ άλλαξαν ακόμα και τα σπαθιά που χρησιμοποιούντο. Για παράδειγμα όταν το rapier άρχισε να μη γίνετε τόσο συνηθισμένο για χρήση, οι φοιτητές χρησιμοποιούσαν τα small swords. Τα τελευταία ήταν Γαλλικής προέλευσης και τα έφεραν συνήθως ευγενείς. Στα Γαλλικά ονομάζονταν l’épée de cour, ενώ στα Γερμανικά Kostümdegen, Galanteriedegen.
Αργότερα το 17ο αιώνα όμως έγινε κάτι το νεωτεριστικό. Οι μονομαχίες έγιναν θα λέγαμε πιο επίσημες. Αφού σταμάτησαν πια οι αυθόρμητες μονομαχίες, τώρα καλούταν και κάποιος που έπαιζε το ρόλο του διαιτητή, για να βλέπει αν όντος η μονομαχία ήταν έντιμη, ενώ έπρεπε να παρευρίσκεται και ένας γιατρός για να δώσει τις πρώτες βοήθειες σε περίπτωση τραυματισμού. Αυτό εφαρμόστηκε διότι πολλοί μονομάχοι έχαναν τη ζωή τους από αυτές.
Στα τέλη του 18ου αιώνα μετά τη Γαλλική επανάσταση, απαγορεύονταν να φέρει κάποιος όπλο στο δρόμο, ακόμα και για τους φοιτητές. Αυτή η απαγόρευση μείωσε τις αυθόρμητες μονομαχίες, ενώ οι μονομαχίες άρχισαν να είναι πια απαγορευμένες.
Για αυτό το λόγω στα μέσα του 18ου αιώνα οι Γάλλοι ανακάλυψαν το foil. Ήταν ένα ευγενές όπλο μόνο για νηκτικές επιθέσεις. Λόγω των απαγορεύσεων, οι ξιφομάχοι στρογγύλεψαν την ακμή του ξίφους ή τοποθέτησαν ένα κάλυμμα προστασίας. Οι Γερμανοί φοιτητές γρήγορα ανακάλυψαν αυτό το όπλο και το έφεραν στη πατρίδα τους. Έκαναν τότε μια αλλαγή. Δεν στρογγύλευαν την ακμή του ξίφους, ούτε εφάρμοζαν κάλυμμα προστασίας. Αντίθετα έφτιαξαν ένα πολύ αιχμηρό νυχτικό ξίφος το οποίο και ονόμασαν Pariser, δηλαδή Παριζιάνικο για τη χρήση του Stoßmensur. Μετά την απαγόρευση του small sword το Pariser έγινε το μόνο όπλο που μπορούσαν να χρησιμοποιούν για μονομαχίες οι φοιτητές των ακαδημιών στη Γερμανία.
Ωστόσο η μονομαχία με αιχμηρή ακμή ή ακάλυπτη είναι πολύ επικίνδυνη. Αυτό το γνωρίζουμε και από τη κλασική ξιφασκία, αλλά και από τη μοντέρνα. Πάρα πολλοί φοιτητές σκοτώθηκαν από ξιφισμούς των αντιπάλων τους που τους πέτυχαν στο πνεύμονα ή στη καρδιά. Οπότε πάλι οι μονομαχίες στη Γερμανία ήταν εξαιρετικά επικίνδυνες. Η απάντηση στο πρόβλημα αυτό ήρθε από το Göttingen στα 1760. Εκεί κατασκευάστηκε ένα νέο όπλο που με αυτό μπορούσε κάποιος να κόψει. Έτσι δειλά δειλά το όπλο αυτό άρχισε να κάνει την εμφάνιση του στα πανεπιστήμια της ανατολικής Γερμανίας.
Όπως μπορείτε να δείτε από τα προαναφερθέντα οι μονομαχίες είχαν μια συνεχή πορεία και εξέλιξη ανά τους αιώνες ανάλογα με τις απαιτήσεις τις εποχής. Ωστόσο όλες ήταν θα λέγαμε αιματηρές. Πολλά πανεπιστήμια έχουν γενεαλογία δασκάλων της ξιφασκίας από το 15ο αιώνα. Ενώ άλλα άρχισαν πολύ αργότερα τις μονομαχίες ισοδυναμώντας με την χρονολογία ίδρυσης του πανεπιστημίου. Για παράδειγμα η αδελφότητα (Corps Rhenania Freiburg) του κύριου που με μύησε στις τεχνικές της μονομαχίας έχει γενεαλογία από 1812.
Η τωρινή μορφή της μονομαχίας διότι όπως είπα έχει αλλάξει ανά τις εποχές, αναγάγετε στο 19ο αιώνα. Τότε ήταν που έκαναν την εμφάνιση τους οι λεγόμενες αδελφότητες οι λεγόμενες fraternities. Η λέξη των φοιτητών των αδελφοτήτων της Γερμανίας μπορούμε να πούμε ότι μοιράζονται σε τρεις ομάδες.
Οι Αδελφότητες
Οι πρώτη είναι η Burschenschaften. Πρωτοεμφανήστικαν το 19ο αιώνα όταν ο Γερμανόφωνος κόσμος είχε μοιραστεί σε μικρές πολιτείες. Ανάμεσα τους ήταν πολλοί Γερμανοί που ακολουθούσαν την ιδέα της ισχυρής και ανεξάρτητης Γερμανίας. Εκείνη την εποχή λόγω των απόψεων τους και των ιδεών τους πολλές ομάδες ήταν εκτός νόμου ενώ πολλά γκρουπ είχαν ρατσιστικό χαρακτήρα διότι δεν αφήναν στις τάξεις τους να εισαχθούν Εβραίοι ή άνθρωποι με πιο φιλελεύθερες ιδέες.
Πολλά μέλη της Burschenschaft είχαν κακές σχέσεις με τους Γερμανόφωνους Αυστριακούς, που δεν είχαν ενταχθεί στο Γερμανικό Reich του 1871. Αυτή η κόντρα και δυσαρέσκεια κρατάει ακόμα και σήμερα ανάμεσα στις αδελφότητες των Αυστριακών και των Γερμανών. Για αυτό το λόγω το Υπουργείο Εσωτερικών τόσο της Γερμανίας όσο και της Αυστρίας παρακολουθεί στενά τις δύο αυτές αδελφότητες που βρίσκονται σε συγκεκριμένες πόλεις, για πιθανούς μελλοντικούς ακροδεξιούς εξτρεμιστές.
Η δεύτερη μεγάλη ομάδα είναι τα λεγόμενα Corps. Επειδή όμως και αυτοί όπως και οι Burschenschaft φορούν στολές με γάντια και εξασκούν και αυτοί το Mensur, μπερδεύονται μεταξύ τους. Ωστόσο έχουν τεράστιες διαφορές. Όπως λέει η Alexandra Kurth του πανεπιστημίου του Giessen, τα Burschenschaften επιστρατεύουν προικισμένους ευφυείς νέους που είναι διατεθειμένοι να αναπτύξουν τους εαυτούς τους. Από της άλλη πλευρά τα Corps ανήκουν στην αριστοκρατία και σε άλλες υψηλά ιστάμενες κοινωνικές θέσεις. Όπως λέει ο Michael Gehler του πανεπιστημίου του Hildesheim, τα Corps δημιουργήθηκαν το 19ο αιώνα, είχαν επικεντρωθεί στο να διδάξουν ανθρώπους που θα γίνονταν οι εκλεκτοί της κοινωνίας χωρίς όμως να τους ενδιαφέρει από πια εθνότητα προέρχονταν ούτε σε πιο δόγμα ανοικάν. Για αυτό και στα Corps μπορούμε να δούμε ακόμα και Ινδούς και Αφρικάνους, όπως ο πρίγκιπας Asfa-Wossen Asserate. Ο οποίος είναι ο συγγραφέας του βιβλίου Manieren και απόγονος του τελευταίου αυτοκράτορα της Αιθιοπίας Emperor Haile Selassie I. ήταν μέλος των Suevia Tübingen Corps.
Εδώ θέλω να υπογραμμίσω ότι πολλά από τα Corps τον καιρό που κυβερνούσαν οι Ναζί στη Γερμανία είχαν βγει εκτός νόμου. Ένα από αυτά ήταν και το Corps Rhenania Freiburg διότι είχε στις τάξεις του ακόμα κι Εβραίους ενώ ταυτόχρονα είχε φιλελεύθερες ιδέες, κάτι ανάρμοστο για το καθεστώς των Ναζί. Ωστόσο οι μονομαχίες συνεχίζονταν κρυφά, στα γύρο δάση της πόλης.
Το τρίτο κομμάτι των αδελφοτήτων, είναι οι Καθολικές Φοιτητικές Αδελφότητες που μπερδεύονται φυσικά με τις Burschenschaften και τα Corps. Και αυτές οι αδελφότητες δημιουργήθηκαν το 19ο αιώνα. Αρχικά ήταν μια φυσική εξέλιξη της Καθολικής κοινωνίας από τις πιέσεις που δέχονταν από τους Προτεστάντες Πρώσους. Σήμερα οι πιο γνωστές αδελφότητες είναι η Cartellverband ή Ένωση των Καθολικών Γερμανικών Φοιτητικών Αδελφοτήτων. Σήμερα έχουν 30000 μέλη σε όλη τη Γερμανία. Οι Καθολικές αδελφότητες έχουν κι αυτές τα ίδια τυπικά με τις άλλες, όπως τις στολές, τα καπέλα, που όμως τα φορούν μόνο σε ειδικές περιπτώσεις. Επίσης οι μονομαχίες απαγορεύονται σε Ιερές τοποθεσίες.
Παρόλο που η Καθολικές Αδελφότητες ήταν οι πιο κλειστές , με τη κοινωνική απελευθέρωση οι Καθολικές Αδελφότητες έγιναν πιο ανοικτές για να μπορέσουν να επιβιώσουν. Συνεπώς στις Καθολικές Αδελφότητες δεν μπορούμε να βρούμε μόνο γιατρούς, δικηγόρους και οικονομολόγους, αλλά και μακρυμάλλιδες οπαδούς της Heavy Metal μουσικής σκηνής που σπουδάζουν κοινωνικές επιστήμες. Ακόμα κι ο διεθνής Γερμανός ποδοσφαιριστής Christoph Metzelder ήταν μέλος της AV Silesia στο Bochum.
Όλες αυτές οι αδελφότητες έχουν ένα κοινό. Δε επιτρέπουν γυναίκες στις τάξεις τους παρά μόνο παρεβρεισκοντε σε συγκεκριμένα δρώμενα. Οπότε καταλαβαίνεται ότι και οι μονομαχίες του Mensur είναι μια καθαρά ανδρική υπόθεση.
Πριν την εδραίωση του κουμμουνισμού στη Ρωσία, το Mensur εξασκούνταν και στην αυτοκρατορική Ρωσία στις τάξεις των ευγενών, ενώ λίγο πριν την έναρξη του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου μονομαχίες εξελίσσονταν και στην Ανατολική Ευρώπη.
Το Μοντέρνο Mensur
Όπως έγραψα παραπάνω το Mensur, άλλαζε ανάλογα τη χρονική περίοδο και εξελίσσονταν με τις ανάγκες της εποχής. Στα τέλη του 19ου αιώνα έχουμε πια το μοντέρνο Mensur. Ενώ παλιότερα έχουμε κίνηση των ποδιών, από τότε αυτό σταμάτησε και οι μονομάχοι στέκονται σε συγκεκριμένη απόσταση χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να μετακινηθούν. Εκ σου και το όνομα Mensur. Δηλαδή απόσταση. Άρα είναι μια μονομαχία που εκκαλείτε σε συγκεκριμένη απόσταση. Αν κάποιος μετακινηθεί. κάτι τέτοιο θεωρείτε με δειλία ή αποφυγή της μονομαχίας. Αν μάλιστα κάποιος μονομάχος αποφύγει ή μετακινηθεί τρεις φόρες, τότε των εξορίζουν δια βίου από τη αδελφότητα με ότι συνεπάγετε με αυτό.
Η απόσταση που έχουν οι μονομάχοι είναι όσο το μήκος του ξίφους τους. Το ξίφος όπως σας είπα μοιάζει πολύ με saber αλλά είναι ίσιο, ενώ η true edge είναι ακονισμένη μέχρι σχεδόν τη λαβή ενώ η false edge είναι ακονισμένη σχεδόν όσο μια παλάμη. Η φύλαξη των μονομάχων είναι σε όρθια θέση με τα πόδια ανοιχτά στο ύψος των ώμων, τα γόνατα ελαφρός λυγισμένα, ενώ το άοπλο χέρι βρίσκετε πίσω από τη πλάτη. Όπως είπα όλο το σώμα είναι καλυμμένο με ένα είδος ‘πανοπλίας’ ενώ το οπλισμένο χέρι είναι πιο προστατευμένο με ένα είδος ring mail με επένδυση. Αυτό γίνετε, διότι ο βραχίονας που είναι οπλισμένος με το σπαθί, είναι και μέρος της άμυνας της μονομαχίας, κοντολογίς, ο μονομάχος μπορεί να αποκρούσει κοψίματα του αντιπάλου με το προστατευμένο χέρι του.
Η μονομαχία μπορεί να κρατήσει έως και 30 λεπτά της ώρας. Είναι πολύ επώδυνη ακόμα κι αν καταφέρεις να μη δεχτείς χτύπημα. Φαντάσου ότι πρέπει να έχεις το οπλισμένο χέρι σε συγκεκριμένη θέση και να αποκρούεις και να κόβεις. Αλώστε αν το κατεβάσεις, τότε σίγουρα θα δεχτείς κόψιμο στο πρόσωπο. Φυσικά κάθε τόσο η μονομαχία μπορεί να σταματήσει, είτε από την απόφαση του διαιτητή διότι είδε κάτι στραβό, είτε αν έχει γίνει χτύπημα, είτε σταματούν τη μονομαχία κάθε λίγα λεπτά για να απολυμαίνουν τις λεπίδες των ξιφών. Οπότε αυτή τη λίγη χρονική περίοδο ο μονομάχος μπορεί να ξεκουράσει τα χέρια του.
Η έγκυρη επιφάνεια είναι το κεφάλι του αντιπάλου που είναι ακάλυπτο από προστατευτικά. Τους προηγούμενους αιώνες θεωρούνταν μεγάλη τιμή να είχε υποστεί ένας μονομάχος μια ουλή από κόψιμο μιας μονομαχίας, και μάλιστα πολλοί τα επιδείκνυαν με τιμή. Ωστόσο τώρα αυτό δεν ισχύει.
Θυμάστε στην αρχή του άρθρου που σας είπα για άλλους δυο ξιφομάχους που όμως έχουν άλλη θέση φύλαξη με κάποια ετοιμότητα, και δεν είναι το ίδιο προστατευμένοι με τους μονομάχους; Λοιπόν ο ρόλος αυτών των κυρίων είναι ο εξής, αν δουν ότι πρόκειται να δεχτεί ο μονομάχος που προστατεύουν κάποιο θανατηφόρο ή πολύ επικίνδυνο κόψιμο που απειλείτε σοβαρά η ζωή του ή η σωματική του ακεραιότητα, έχουν δικαίωμα ή να αποκρούσουν το χτύπημα του επιτηθόμενου, ή να τραβήξουν πίσω το μονομάχο που προστατεύουν. Κάτι τέτοιο γίνετε αρκετά συχνά. Εκεί όμως η αντίπαλη ομάδα θα ζητήσει εξηγήσεις γιατί σταμάτησε η μονομαχία και φυσικά το τελευταίο λόγω τον έχει, ο διαιτητής που και εδώ είναι ο κυρίαρχος της μονομαχίας.
Τα κοψίματα που γίνονται στις μονομαχίες είναι τα διαγώνια από πάνω και από κάτω, τα κάθετα και τα οριζόντια, ενώ η κινησιολογία τους θυμίζει πολύ saber. Ωστόσο όπως είπα απαγορεύετε η κινησιολογία των ποδιών, οι μονομάχοι πρέπει να είναι σταθεροί. Οπότε όπως καταλαβαίνετε δε μπορούμε να πούμε ότι είναι πολεμική τέχνη. Αλλά είναι μια αιματηρή μονομαχία με αυστηρούς κανόνες. Ωστόσο αυτό του είδους μονομαχίας δεν είναι κάτι νέο και καινούριο. Δηλαδή η μονομαχία χωρίς κινησιολογία ποδιών. Όπως η ακόλουθη μονομαχία που εκτελέστηκε στις Η.Π.Α. Οι μονομάχοι ήταν ο Jack Fergiouson και ο John Morton. Η μονομαχία έγινε στη Καλιφόρνια και εκτελέστηκε ως εξής. Οι δυο μονομάχοι θάφτηκαν μέχρι τις μασχάλες τους, και ήταν οπλισμένοι με δυο μαχαίρια. Υπήρχαν 2 μάρτυρες και η μονομαχία ήταν μέχρι θανάτου. Η μονομαχία κράτησε μια ώρα και εντέλει σκοτώθηκε πρώτα ο Jack Fergiouson ενώ 4 ώρες μετά κατέληξε και ο John Morton.
Φυσικά η παραπάνω μονομαχία δεν είχε να κάνει σε καμιά περίπτωση με την Ακαδημαϊκή Μονομαχία αλλά απλά την ανέφερα, γιατί ίσος φανεί παράξενο να μονομαχεί κάποιος χωρίς την κίνηση των ποδιών.
Με μικρά και σταθερά βήματα το Mensur, αρχίζει τα βήματα του για πρώτη φορά στην Ελλάδα και ευχαριστώ τον κύριο Michael Laux για αυτό.
Δείτε ένα αποσπάσιμα παλιού ντοκιμαντέρ για το Mensur :
Ευχαριστώ το δάσκαλο μου κ. Κώστα Δερβένη, για το φωτογραφικό υλικό που μου παρείχε δια τις ανάγκες του άρθρου αυτού.
Βιβλιογραφία :
-Alexandra Kurth: Männer – Bünde – Rituale. Studentenverbindungen seit 1800 (i.e. Men – Associations – Rituals. Student Fraternities since 1800). Campus Forschung; Band 878, Frankfurt am Main: Campus 2004, ISBN 3-593-37623-7
-D. Heither/M. Gehler/A. Kurth/G. Schäfer: Blut und Paukboden. Eine Geschichte der Burschenschaften (i.e. Blood and Duelling Floor. A History of the Burschenschaften) Fischer Taschenbuch Verlag, Frankfurt am Main, 1997, ISBN 3-596-13378-5
-Αδόλφου Ταβερνιέ : Η Τέχνη του Μονομαχείν, εκδόσεις Θέματα, Αθήνα 1999
-Κωνσταντίνος Δερβένης : ΣΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΝΤΙΜΗΣ ΜΟΝΟΜΑΧΙΑΣ
-Matthias Lohre: The Forgotten World of Student Fraternities
L'Art du duel 